Ewangelie i cały Nowy Testament ukazują życie z Bogiem jako uczestnictwo w życiu samego Boga - stan najwyższego i nieutracanego szczęścia przeżywanego w zjednoczeniu z Bogiem i całą wspólnotą zbawionych. W języku religijnym wyrażamy go różnymi określeniami: "uczta", "gody weselne", "przybytek Boga z ludźmi", "nowe niebo i nowa ziemia" - niebo. Jest to całkowicie nowy sposób bytowania człowieka w zupełnie nowych warunkach.
Zbawieni zachowają swoją osobową tożsamość i niepowtarzalne cechy swej osobowości stanowiąc wspólnotę odrębnych osób zjednoczonych ze sobą i z Chrystusem we wzajemnej miłości. Istotnym źródłem szczęścia będzie doświadczenia zjednoczenia z Bogiem, czyli połączone z miłością bezpośrednie poznanie Boga. Życie wieczne jest zarówno oczekiwanym z nadzieją darem Bożym, jak i nagrodą za czynione dobro na ziemi, które jest owocem współpracy człowieka z Bogiem. Szczęście wieczne będzie zatem owocem i konsekwencją miłości, do której człowiek doszedł za życia.
► KKK 1021: Śmierć kończy życie człowieka jako czas otwarty na przyjęcie lub odrzucenie łaski Bożej ukazanej w Chrystusie. Nowy Testament mówi o sądzie przede wszystkim w perspektywie ostatecznego spotkania z Chrystusem w Jego drugim przyjściu, ale także wielokrotnie potwierdza, że zaraz po śmierci każdego nastąpi zapłata stosownie do jego czynów i wiary. Przypowieść o ubogim Łazarzu (por. Łk 16, 22) i słowa Chrystusa wypowiedziane na krzyżu do dobrego łotra (por. Łk 23, 43), a także inne teksty Nowego Testamentu mówią o ostatecznym przeznaczeniu duszy, które może być odmienne dla różnych ludzi.